dinsdag 28 januari 2014

op verhaal komen

Over dichtbij huis gesproken (blogje gisteren)... Vanochtend drink ik koffie met een buurvrouw uit de straat, we wonen nog geen 100 meter bij elkaar vandaan, kletsen regelmatig over inspirerende dingen op straat en ruilen tegenwoordig onze kranten. Zij krijgt van ons de weekendkranten Trouw en Volkskrant, wij krijgen dagelijks de regionale krant. Dat we dat niet eerder bedacht hebben; nu ben ik beter op de hoogte van zaken in mijn eigen stad en dat is heel plezierig. Bovendien is ruilen een gouden gegeven. Dat wat anders in het oud papier belandt krijgt een tweede leven.

op de deur deze kaart.... hier, en wel NU!
We besluiten eens samen koffie te drinken. Ik heb iets lekkers gebakken en bel om 10 uur aan. Anderhalf uur later en een hoop inspiratie verder nemen we weer afscheid.


Buurvrouw is de ontwerper en vormgever van Op verhaal komen, wat interessánt! We raken erover in gesprek en ik krijg 3 kaartjes aangereikt met daarop een aantal woorden. Er ontvouwt zich een mooi gesprek over wat die woorden met me doen en voor me betekenen. Voor iemand die veel vanuit het hoofd werkt (ik) is dit een prachtige combinatie; de woorden komen als taal binnen en laten me vervolgens een heel ander pad bewandelen dan voor mij gebruikelijk is. Het is vrij associeren en we worden er samen helemaal vrolijk van...


Een laatste kaartje trek ik zelf... die moet op de foto... wat een heerlijk gevoel!


maandag 27 januari 2014

You Only Live Once!

Zomaar een weekenddag, gisteren... Na een flinke opruimactie in de tuin afgelopen week (waar werkelijk geen hoek van de tuin veilig was voor mij) lag er een flinke stapel hout die in stukken gezaagd kon worden. Het was koud maar droog gisteren, de vuurkorf vulde zich met hout, buurkinderen kwamen om het hoekje kijken en al snel staken er spekjes aan stokken...


Zaagde manlief al het hout in houtkachelformaat...


Werd een leeg blikje gewassen en gevuld met mais... waarna onder gejuich de popcorn de lucht in vloog ;-)


En verscheen er een waarheid als een koe op de stenen...


Onze broodjes aten we buiten uit het vuistje. Zo dichtbij huis, zo makkelijk, je moet het alleen even doen vanuit het idee; You Only Live Once!


zondag 26 januari 2014

ruimte geven door ruimte in te nemen

Als vandeweek een Zutphense huis-aan-huis krant op de mat valt lees ik een aankondiging voor een pianoconcert in het weekend; de Canto Ostinato. Daar heb ik over gehoord, die heb ik eens beluisterd. Het lijkt me een bijzondere ervaring om ons ruim 2 uren onder te dompelen in prachtige pianomuziek. En dan doe ik iets wat ik nog niet eerder deed sinds ik moeder ben... ik bestel 2 kaarten, 1 voor manlief en 1 voor mij, zónder dat ik eerst oppas heb geregeld. Tot voor kort gingen leuke dingen nog wel eens niet door omdat de oppas niet kon. Nu wilde ik dit avondje voor ons samen heel graag en besloot ik dat de oplossing wel zou komen... Even later blijkt dat onze oppas deze avond niet kan oppassen... 


Ik wandel met oudste en haar wenkbrauwen fronsen; 'ik wil geen andere oppas, iemand die ik niet ken'. We praten er even over en ze komt met een voorstel van een jonge vrouw in de buurt die ze ook heel aardig vindt. We zijn tóch aan het wandelen samen en we besluiten bij haar ouderlijk huis aan te bellen. Ze is niet thuis maar haar moeder belt haar even en wat blijkt; ja hoor, dat kan en dat wil ze wel! 


Gisteravond laten we ons meevoeren door fascinerende, prachtige, meeslepende pianomuziek (de uitvoering hierboven is geleend van internet). Als na 2 uren het stuk opeens stopt en de lampen uitgaan breekt er een daverend applaus los. En verdiend! Wat prachtig om te kijken naar mensen die zo nauw met elkaar samenwerken. Wat fascinerend om 2 uur lang te worden meegesleept door muziek, een zichzelf steeds herhalend thema en toch steeds anders. En wat fijn... dat door eerst voor onszelf te kiezen de oplossing daarna gewoon volgde. En van dat gegeven wil ik méér! De kinderen hebben een supergezellige avond gehad. Het telefoonnummer van de nieuwe oppas staat in m'n mobiel. Dat geeft ruimte! De avond blijkt voor iedereen een goeie avond te zijn geweest.

En ik? Ik heb iets héél belangrijks geleerd! Door voor mezelf en ons te kiezen en te vertrouwen op de juiste oplossing gaf ik mezelf en ons allemaal iets kostbaars. Een fijne ervaring in de schouwburg, dat een nieuwe oppas leren kennen heel leuk kan zijn. Niet alleen gunde ik mezelf en ons de ruimte, ik gunde de kinderen ook een nieuwe ervaring. Het geldt vast voor veel moeders (maar in ieder geval voor mij) dat de reflex er eentje is om eerst voor anderen klaar te staan en zichzelf op het tweede plan te stellen. Het gaat over anderen ruimte geven door zelf ruimte in te nemen. Ik vind het interessante materie, ik ben er erg nieuwsgierig naar!

dinsdag 21 januari 2014

zelluf doen!

Gezellige foto zo he? Voor mij een heel belangrijk iets vandaag! Als ik vandaag, in de winkelstraat, mijn fiets van de stander haal blijft de stander bungelen, hij veert niet terug...


Ik bekijk het eens even met mijn 'deskundige' oog, knoop een plastic zakje om stang en stander (zodat hij in ieder geval niet de grond raakt tijdens het fietsen) en fiets naar huis.

Op de fiets bedenk ik het volgende; even aan manlief vragen om er naar te kijken vanavond. Daarna; ik fiets even langs de fietsenmaker en dan... ik keer de fiets zelluf om! Thuisgekomen keer ik de fiets om, ik bekijk de boel eens rustig en zie het euvel al. Een palletje is uit een opening geschoten, even terugklikken en... de stander zit weer in de veerstand. Nog geen 5 minuten werk, een hoop euro's uitgespaard en... een heel goeie ervaring voor mij!




zondag 19 januari 2014

fijne meiden

Twee meiden, dat is toch wel heel bijzonder! Hoeveel leef ik mijn leven van alledag en vergeet ik eens in te zoomen op de persoontjes waarvoor ik het voorbeeld ben? Te vaak kan ik je vertellen. Bewust kiezen voor op pad gaan met één van de kinderen schiet er regelmatig bij in. Maar niet vandaag... Ging papa dit weekend met zoonlief richting voetbalveld, mama stapte vanochtend met oudste op de fiets en samen fietsten we een rondje; nieuwe IJsselbrug-oude IJsselbrug. Iets lekkers in de tas en aan beide kanten van de IJssel een bankje gevonden. Een uur waren we samen en wat hebben we fijn gepraat! Heel waardevol. Op een bankje maken we foto's van ons samen. De foto's terugkijkend zie ik dat het goed is om dit regelmatig te doen. 


En zo gebeurt het dat ik vanmiddag hetzelfde doe met jongste; Samen op pad, wat zullen we gaan doen? We gaan iets lekkers drinken in de stad samen. We lopen door een uitgestorven winkelstraat en dan bekijk je de straat heel anders; wat een prachtig ornament op een gewone winkelpui...


Ook wij maken samen foto's en dan vooral van de laarzen die we allebei hetzelfde hebben. Voor herhaling vatbaar, wat fijn deze dag!




vrijdag 17 januari 2014

creatieve geest

Twaalf jaar is ze, onze oudste, met een creatieve geest. In de klas verzorgt ze, na overleg met de invalmeester en samen met een vriendin, een creatieve les. We verzamelen de materialen, ze bespreekt de les voor met haar vriendin en samen gaan ze aan de slag...


Er worden hartjes gemaakt om daarmee later een hartjesslinger te maken dwars door de klas! Vantevoren hebben ze bedacht dat de jongens natuurlijk geen hartje willen maken; niet cool... Daarvoor hebben ze een oplossing bedacht (óók creatief!); 'je mag natúúrlijk iets anders maken maar dan helpen we je niet' ;-)

Iedereen maakt hartjes, sommige jongens zijn een dag later zelfs aan nieuwe hartjes begonnen; om hun moeder mee te verrassen! De meiden hebben het superdruk, draden moeten in de naalden, praktische hulp is nodig... Oudste ervaart hoe het is om een groep kinderen aan de gang te krijgen en te houden.

En de moeder van deze twaalfjarige meid? Is héél erg trots! Kijk maar eens naar (een deel van) het resultaat!

woensdag 15 januari 2014

bevrijding

Het jaar 2014 is nog maar jong en ik voel dat ik een bijzondere beweging aan het maken ben. De afgelopen jaren stonden in het teken van informatie tot me nemen, boeken lezen die zicht gaven op processen die zich in mijn brein afspeelden. Dat zicht hebben uitte zich in, met mijn hoofd, verstandelijk bijsturen en opluchting voelen. Weten hoe dingen werken is de helft van de verandering en daarmee was ik volop aan de slag.


Met het aansluiten bij een lachsessie vorige week meldde ik me ook aan voor een workshop stembevrijding. Het is een hele andere manier van beleven waarbij het verstand even het onderspit delft en dat is voor mij helemaal nieuw! Als ik een boek bestel om alvast in te lezen belandt op de dag van de bezorging nog een envelop op de mat. Wat blijkt; vriendin heeft voor mij hetzelfde boek gekocht! Met 2 boeken in huis kunnen manlief en ik tegelijk hetzelfde boek lezen.

Vandaag loop ik door de kringloopwinkel en wat schetst mijn verbazing; wéér het boek over stembevrijding. Is het toeval of hangt het in de lucht? Het boek van vandaag is te vinden in de minibieb. Leuk als meer mensen kennis maken met 'bevrijding', op welke manier dan ook ;-)


dinsdag 14 januari 2014

zeilhartjes

Wat kan ik soms versteld staan van mijn eigen kind... Oudste heeft op school geregeld dat ze, samen met een vriendin, een creatieve les gaat verzorgen! Samen hebben ze bedacht hartjes te gaan maken van tafelzeil, gevuld en gepimpt. Het idee is een slinger van hartjes te maken om in de klas op te hangen. Juf is tijdelijk afwezig en komt volgende week weer terug, zo krijgt ze een warm onthaal!


Mama, heb jij zeil? Tja, ik hád zeil, een aantal maanden geleden nog. Een kitch kitchen tafelzeil met beschadigingen, een zeil met blauwe roosjes met beschadigingen. Beide heb ik in een vlaag van opruimen weggedaan... Jammer, jammer. We slaan aan het denken, kijken eens op internet en dan opeens denk ik, ik vraag het haar. Een dag later staat er een zak met allerlei restjes tafelzeil voor de deur. Feest! In de kringloopwinkel halen we een kussen voor 50 cent. Die zit vol met de benodigde vulling. Oudste gaat aan de slag en maakt bovenste hartje. Ze legt het uit aan jongste en die maakt onderste hartje. Een kind kan de was doen, je kunt zo uitgebreid versieren als je wilt en het resultaat is... lief!


maandag 13 januari 2014

dat is niet wáááár...

Zoonlief bezoekt de jeugdverpleegkundige, dat gebeurt in groep 7. Als we de wachtkamer binnenlopen is daar zijn vriendje, ook in afwachting van. In de wachtkamer 'spelen' ze met poppen en blokken, als echte mannen. Ze hebben een hoop lol. Ook deze houten puzzel wordt gelegd...


Ik kijk mee en zie 2 bijzondere plaatjes. Bijzonder als je bedenkt dat we in de wachtkamer van de jeugdverpleegkundige zitten. Onderwerpen die aan bod zullen komen weet ik nog van vorig jaar; roken, blowen, alcohol drinken, gezond eten... 


Dan is het wel heel bijzonder om een oom met een pijp te zien en een jongetje dat friet eet ;-) Ik maak er een foto van en maak daarmee de dag van de jeugdverpleegkundige goed. Ik laat haar de foto zien en ze roept uit; 'dat is niet wáááár! ligt dát in onze wachtkamer?' Hoog tijd voor ander speelgoed, jóngensspeelgoed ;-)

vrijdag 10 januari 2014

een lachkado

Gisteravond kreeg ik een groot kado, zo ervaarde ik dat! In de brievenbus steekt een huis aan huis krantje. Ik blader het eventjes door en zie opeens dit;


Na het lezen van het eerste stuk tekst met informatie over datum en tijdstip besef ik dat een half uur later deze bijeenkomst gaat starten... daar wil ik naar toe! Snel overleg met manlief, krant in de tas, jas aan, in de auto en daar ga ik, op naar een lachsessie! Geen idee of ik iets mee had moeten nemen of wat het kost, zover was ik niet gekomen in het artikeltje. In de buurt van het kerkje waar de bijeenkomst zal zijn is het druk. Ik vind nog een plekje voor de auto en hoop van harte dat het niet gaat met aanmelding maar dat ik gewoon mee mag doen.

Dat laatste blijkt het geval te zijn. De opkomst is enorm! De organisatoren hoopten op een groepje en hadden geen idee. De zaal blijft maar volstromen en uiteindelijk staan we met bijna 50 mensen klaar voor wat er gaat komen. En je kunt het je vast voorstellen; ik heb een heerlijke avond! Gekke oefeningen, blije gezichten, bevrijdend! De lachmeditatie aan het eind is fijn, het lachen komt en gaat, steeds wordt het rustig en zwelt het weer aan. Lachen is erg aanstekelijk dus is ergens een uithaal dan gaat de hele club weer. Ik ga met rode wangen naar huis en voel me ontspannen. Mijn ademhaling is diep. Voor de volgende bijeenkomst heb ik mezelf snel aangemeld. De organisatoren hebben een bron aangeboord! Er is behoefte aan lachen, aan vriendelijkheid, aan stressvermindering op een toegankelijke manier. Lachende mensen staan open voor elkaar en dat is merkbaar aan alle gesprekjes, aanmoedigende knikjes en blikken van verstandhouding die worden uitgewisseld.

Aan de ontbijttafel doe ik vanochtend een aantal lachtechnieken voor, tot grote hilariteit van de kinderen, Jij mama? Heb jij dat zo gedaan? En daarna... wat leuk! Als ik tegen oudste zeg; dat zou jij ook vast leuk vinden om eens mee te gaan zegt ze 'maar mama, wij láchen al heel veel'. En daarin heeft ze natuurlijk gelijk; grote mensen vergeten wel eens hoe fijn lachen is. Dat heb ik gisteren aan den lijve ervaren ;-) ;-0 ;-))

dinsdag 7 januari 2014

Vrees niet... met vertraging

Wat is dat toch apart; het onderwerp wat het meest essentieel is in mijn leven; mijn geloof, mijn levensvisie, kan me soms doen aarzelen erover te schrijven. Denk ik aan geloof dan denk ik ook aan lange tenen, aan meningsverschillen, aan wel of niet goed. En toch besluit ik daar nu iets aan te veranderen! Geloven is essentieel, er is geen goed of fout in de richting die je kiest. Hoe meer ik me verdiep in richtingen en stromen hoe meer ik besef dat de kern in alle gevallen hetzelfde is; zoon beschreef dat eens heel treffend toen hij vroeg; 'waar geloven wij in mama?' en daaraan zelf de conclusie verbond; 'wij geloven in HET GOEDE'. (NB hier bedoel ik niet mee; 'het goede' als tegenovergestelde van 'het foute'. ik bedoel hiermee de alom aanwezige, voelbare goedheid, welke naam je daar ook aan geeft)


Een tijdje geleden kreeg ik van mijn moeder dit schilderijtje; het is een schilderijtje van mijn grootouders en als ik het me goed herinner hing het bij hen in de keuken (dat zal ik nog eens navragen). Het lijstje is gemaakt door mijn oudoom. Prachtig zo'n herinnering maar wat moet je ermee? Het grootste deel van mijn leven zag ik hier 12 woorden staan, ouderwets, donker, niet echt iets voor mij.


Totdat ik de tekst met andere ogen ging bekijken, ik de diepere betekenis ervan ging zien. Met 'het goede' voor ogen word ik nu heel blij van deze tekst! Het lijstje hangt zelfs naast mijn bed en ik kan je zeggen; ik heb er écht iets aan, het werkt troostend. De tekst 'vrees niet' is met enige vertraging naar mij toegekomen, letterlijk en figuurlijk. En dat... vind ik héél bijzonder!

zondag 5 januari 2014

cup cake cup!

Terwijl papa en mama wandelen doen de kinderen de voorbereidingen voor.... de CUP CAKE CUP!
Zelf maak ik ook een cupcake, ze zijn allemáál mooi!





vogel op zijn nest...

vrijdag 3 januari 2014

stop ermee, begin eraan!

Wijsheid uit de kringloopwinkel...

stop er dan mee ;-)

Wat is 'JA MAAR' eigenlijk hardnekkig! Als je er goed over nadenkt laat het woordje 'maar' achter 'ja' alle mogelijkheden verdwijnen. Je bent het wel eens met wat er wordt geopperd, wat er wordt gerelativeerd, wat er wordt voorgesteld máár weet altijd redenen waarom dat voor jou niet geldt, waarom het jou niet zal lukken, waarom je toch maar afziet van een oplossing... Als je 'JA MAAR' zegt zeg je dus eigenlijk 'NEE'! Nadat ik las over de techniek van 'omdenken' ging bij mij de knop om. JA mag blijven en zal zoveel mogelijk gevolgd worden door het woord EN! De betekenis verandert in 'ik accepteer het én ik ga op zoek naar de mogelijkheden!'


Daaraan herinner ik mezelf iedere dag. En oefening baart kunst! Gun jezelf een blik op de mogelijkheden en wees niet te streng voor jezelf... Voel je JA MAAR opkomen gun jezelf  dan eens JA EN! Het is de moeite van het proberen waard!


woensdag 1 januari 2014

het presenteerblaadje

Fijn zeg, het begin van het jaar zo'n heerlijk zonnetje! We wandelen door de Uiterwaarden en lopen zo de oliebollen er weer (een beetje) af. De wind waait de haren om onze oren en onze schoenen glijden af en toe uit in de natte klei. Bij de Amerikaanse windmolen staat het water aan beide kanten hoog. Als we verder willen lopen zullen we moeten klimmen en klauteren. De eerste uitdaging van 2014... en het lukt ;-) Met wat durf en hulp klauteren we door de staanders van de molen en genieten van het geluid van overvliegende ganzen... Op het pad langs de IJssel keren we de zon de rug toe en bewonderen onze schaduwen!


We hebben onszelf dit jaar ook een nieuwjaarswens gestuurd. Hij hangt bij de klok als reminder. Denk positief in plaats van negatief. Denk in kansen en mogelijkheden. Heb vertrouwen. Dat zijn dingen die in me opkomen als ik de tekst van Inayat Khan lees...


Toch zijn die schaduwen ook heel belangrijk! Ze vertellen je iets over jezelf, ze houden je een spiegel voor. Niets mis mee om ze eens goed te bekijken en je tegelijk te beseffen dat waar schaduwen zijn ook de zon schijnt! Dat ze bij elkaar horen! Tegenwoordig stel ik me voor dat als iets lastigs, moeilijks, verdrietigs op mijn weg komt het naar me toekomt op een presenteerblaadje. Het wordt me aangeboden en ik mag het aannemen of afslaan. Aannemen betekent dat ik door iets heen moet wat me (even) uit balans zal brengen. Afslaan betekent dat ik dat moment nog even uitstel. Want één ding staat voor mij vast; het presenteerblaadje duikt steeds weer op, of ik dat nu wil of niet. Mijn presenteerblaadje heeft mij dit jaar eens letterlijk begeleid toen ik iets ging doen wat ik moeilijk vond. Onderstaande tekst en afbeelding lagen toen op het presenteerblaadje. Ik volbracht wat ik moeilijk vond en daarna... was de schaduw weg! 



Ik ben een beelddenker. Een presenteerblaadje, een hartsteen, een tekst kan mij helpen te visualiseren wat anders maar gevoel blijft. Zo zal iedereen z'n eigen ankers hebben, goed om te ontdekken welke dat voor jou zijn!

Ik wens jullie een prachtig nieuw jaar!

het presenteerblaadje ;-)